در دفتر شعر من این دیوان معمولی

صوتت - اگر چه حنجره ات ساز بادي است-

يادآور صداي سه تار "عبادي" است!

اندام تو ميان كمربند كافرت

چون شِعب، در محاصره ي اقتصادي است!

رنگين كمان به پيروي از ابروان تو

پيوسته در تصور من، نوك مدادي است

هر جمعه شب، به عشق تو تا مسجد آمدن

مثل نماز جمعه سياسي - عبادي است!

آغوش من براي هميشه از آنِ توست

سلول تنگ سينه ي من، انفرادي است!

با اينكه با تو زندگيِ نوح هم كم است

بي تو همين دو نصف نفس هم زيادي است!

همراه من بمان كه به ناباوران عشق

ثابت كنيم شاكله ي عشق، شادي است

ثابت كنيم گسترش عشق در جهان

واجب تر از مبارزه با بي سوادي است !

از غلامرضا طریقی

ایزد که سینه های تو را سار کرده است
بیش از دو ماه روی لبت کار کرده است

با این هدف که روی من و ماه کم شود
در صورت تو دقت بسیار کرده است

آن کس که شیخ دشمن سازَش خطاب کرد
با چنگ خویش موی تو را تار کرده است

اعجاز کرده است که در ابروان تو
طی دو شب دو ماه پدیدار کرده است

یک لایه پنبه جان مرا حفظ می کند
از آتشی که در تنت انبار کرده است

آتش نهاده در تنت و پیش روی من
اخم تو را علامت هشدار کرده است

با این همه همیشه لب روزه دار من
از راه دور با لبت افطار کرده است

غلامرضا طریقی